We zijn een racisme-vrij Nederland verschuldigd aan Kerwin Duinmeijer (1968-1983)
Kerwin Duinmeijer ging 35 jaar geleden met zijn vrienden de stad in. In onze stad, Amsterdam. Hij zou nooit meer naar huis terugkeren. Hij zal voor altijd 15 jaar blijven. Terwijl familie en vrienden van Kerwin nog aan het rouwen waren, kwam de moordenaar met de tatoeage ‘100% white’ op zijn arm vrij. Na slechts ongeveer 5 jaar gevangenisstraf! In 2012 heeft hij zelfmoord gepleegd. Nico Bodemeijer mag dan niet meer onder ons zijn, maar hebben wij van zijn fouten en de onze geleerd?
Op 20 augustus 1983 verloor Nederland niet alleen Kerwin Duinmeijer, maar ook haar witte onschuld. Nederland kon niet langer met droge ogen beweren; “Wij zijn tolerant en kleur speelt geen rol in Nederland.” Onverdraagzaamheid en intolerantie heeft ons het broze leven van een kind gekost. Nederland verloor Kerwin aan haat, niet aan aangeboren haat, maar aan aangeleerde haat. Een haat die tot op de dag van vandaag nog steeds heel veel kinderen aangeleerd krijgen en voelbaar is in onze maatschappij. Kerwin werd in zijn buik gestoken, omdat de moordenaar, de zestienjarige skinhead Nico Bodemeijer, simpelweg een ander Nederland in gedachten had dan u en ik. Nogmaals Kerwin was slechts 15 jaar, jong.
Over één maand en een paar dagen wordt mijn zoon 15 jaar. Net als Kerwin houdt mijn zoon niet van onrecht en zal waar nodig voor hemzelf en anderen opkomen. Zijn moeder en ik hebben ons best gedaan. Wij hebben hem de waarden doorgegeven die belangrijk zijn voor ons en anderen: “Wat je niet wilt dat er met jou gebeurt, doe dat ook niet bij een ander”. En heb respect voor iedereen, jong en oud, leer van je fouten en keer nooit de andere wang toe. Wij hebben hem beschermd en het liefst blijft hij voor altijd onder hetzelfde dak als wij. Maar de wereld wacht op hem, en hij wil de wereld in. Om te beginnen zijn stad. Maar is hij veilig?
Ook al had Nico Bodemeijer geen Stef Blok in zijn tijd. Hij zou vast wel van iemand gehoord hebben: met die mensen valt niet vreedzaam samen te leven. Op het fatale moment riep Bodemeijer volgens ooggetuigen tijdens de steekpartij: “vuile nikker”, “Ga terug naar je eigen land.” Kerwin was een Nederlander maar mocht geen Nederlander zijn. Dit is zijn land, maar hij was in de ogen van Nico Bodemeijer de eeuwige ongewenste gast.
Omdat Nederland al honderden jaren blind is voor racisme in de samenleving, waaide een schok door het land toen Kerwin Duinmeijer 35 jaar geleden door een neonazi werd vermoord. Er kwamen massaprotesten en het leek voor even dat er geluisterd werd. Na veel praten en polderen werd beterschap beloofd. Verschillende antiracistische instanties werden opgericht, met witte mensen aan de poort en op topposities. Mensen die nooit gast waren in eigen land, mensen die in veel gevallen geloofd worden op hun blauwe ogen, mensen die racisme in alle toonaarden ontkennen ofwel bagatelliseren en ermee wegkomen. In 2011 riepen wij mensen op om bij deze instanties melding te maken van zwarte piet. Velen kregen berichten terug van deze witte instanties met “Hier speelt het niet, hier is het traditie.” De rechter zou er in 2017 een schepje bovenop doen in zijn uitspraak: “Zwarte Piet in de toekomst mogelijk strafbaar.” Waarom het nu niet kan, laat zich raden. Dit zijn de mensen die bepalen wat racisme is in dit land.
Wanneer Nederland personen als Nico Bodemeijer voortbrengt, en politici als Stef Blok, Edith Schippers, Sybrand Buma, Mark Rutte en Geert Wilders, moet men bij zichzelf te rade gaan hoe het kan dat een land dat zichzelf onschuldig waant, zulke haatzaaiers en ideeën voort kan brengen. Als het werkelijk waar is dat haat wordt aangeleerd, dan wil ik weten wanneer Nederland haar verantwoordelijkheid gaat nemen voor wat ze haar kinderen leert? Nico Bodemeijer was een homebred racist. Hij was geen ‘kut-Marokkaan’ of ‘criminele Antilliaan’.
Wij mogen loze kreten als “De multiculturele samenleving is mislukt” of “Als je alles racisme noemt, kun je de echte racisten niet meer vinden” niet langer als excuus gebruiken. Racisme is verankerd in de nationale identiteit en zit in de haarvaten van onze cultuur. Totdat iedereen doordrongen is van de discriminerende uitwerkingen ervan, zal een Nico Bodemeijer minder of een antiracismeburo meer niet baten.
Aan mijn zoon, Ra’sean en alle zwarte kinderen die in de bloei van hun leven staan, net als Kerwin, voordat hij van zijn dierbaren werd ontnomen, wil ik zeggen: Geef het niet op. Wij trekken niet ten strijde tegen racisme, zodat jij je erbij neer kan leggen. Blijf doorzetten. Jullie staan op onze schouders zodat wij jullie last kunnen verminderen. Ruim tweederde van mijn leven heb ik op Nederlandse grond doorgebracht. Ik ben langer in Nederland dan 30% van de inwoners van dit land. Ik weet wat jullie op jullie beurt te wachten staan. Ik ben bekend met de hordes en de uitdagingen die met een vriendelijke lach op je af zullen komen.
Dit is ons land, maar dit is ook het land waar een open en onbevangen start voor alle kinderen nog altijd geen realiteit is. Je hebt alle reden om je hierover soms boos te maken, ook al zal men zeggen “Stap uit je slachtofferrol”. Je hebt alle recht om te protesteren wanneer je landgenoten je als een tweederangsburger behandelen of discrimineren. Dit is jouw land en laat niemand jou wijsmaken dat het niet zo is. Je bent niet op bezoek, noch ben je op doorreis. Vecht voor jouw idealen en toekomst en als men je in de weg zit, zullen velen, en ik naast je staan.
Je kunt altijd op ons rekenen. Echter waar onze wegen scheiden is wanneer je het opgeeft. Wanneer je zegt “Ik ga niet solliciteren, want ze nemen mij toch niet aan met mijn achternaam”. Ik snap dat de weg niet altijd warm en soepel zal zijn, maar velen voor jou hebben het gehaald, met minder middelen, minder beheersing van de taal en de cultuur. Ik heb het over de generatie die verboden werd om in bepaalde wijken in Amsterdam te betreden omdat ze zwart waren, en de generatie die meemaakte dat witte mensen ergens anders gingen zitten als zij naast ze in de bus gingen zitten. Dat waren onze ouders. Ondanks alles wat zij mee hebben gemaakt, hebben zij een menswaardig leven weten op te bouwen. Als zij het kunnen, in deze omstandigheid, kunnen jullie het ook.
Ik zeg: jullie kunnen het ook, met alle eerbied en respect. Ik geloof in je, want ik heb je talenten gezien. Ik heb kennis genomen van jouw vermogen en intellect. Ik ken je al ruim 25 jaar en er is geen twijfel dat jij onze toekomstige premier kan worden. Ik vertrouw de sleutel van deze stad aan jou toe. Maar nog beter ik vertrouw de toekomst van dit land aan jou toe. Het enige wat je hiervoor hoeft te doen is: niet opgeven!
Het bovenstaande betoog werd gehouden op 20 augustus 2018, door Jerry Afriyie, op de Dam tijdens de 35ste herdenking van Kerwin Duinmeijer. Meer informatie Herdenking Kerwin Duinmeijer: http://www.kerwin.nl