(Op 28 november heeft Kno’Ledge het betoog “Ik wil een samenleving die mij als gelijke behandelt”, over racisme in NL, gehouden op de Vrije Universiteit Amsterdam, tijdens een bijeenkomst van New Urban Collective en partners.)
Goedenavond,
Mijn naam is Jerry King Luther Afriyie, ik ben vrijheidsschrijver onder de naam Kno’Ledge Cesare. Voordat ik begin wil ik de volgende disclaimer plaatsen: ik ben geen deskundige of academicus. Ik ben een zelfgerespecteerde en zelfgeleerde broeder. Alles wat ik hier ga zeggen, komt voort uit mijn eigen persoonlijke ervaringen, mijn observaties in de maatschappij en wat ik van anderen heb meegekregen. Mijn bron is mijn hart en mijn geweten. Mijn religie is common sense. Ik zie ze niet vliegen, ik zie ze landen.
Ik sta hier vanavond namens Stichting Soul Rebel Movement en Stichting Nederland Wordt Beter.
– Stichting Soul Rebel Movement (SRM) is een non-profit organisatie die zich richt op gemeenschappen. Stichting SRM zet zich in voor het bevorderen van sociale vooruitgang en een hogere levensstandaard in grotere vrijheid. De visie van de stichting en het doel van haar activiteiten is het bijdragen aan structurele verbetering van de leefomstandigheden van zowel individuen als gemeenschappen.
– Nederland Wordt Beter (NLWB) is de overkoepelende naam voor verschillende initiatieven van burgers om Nederland beter te maken. Dat gebeurt met initiatieven die hun pijlen richten op het bevorderen van bewustzijn en kennis op het gebied van de geschiedenis van Nederland en haar invloed op de huidige samenleving. Met name het Nederlandse slavernij- en koloniale verleden staan hierbij centraal. (Denk maar aan de Zwarte Piet is Racisme campagne en Zwart van Roet.)
Laatst was ik op een feestje met allemaal blanke jongeren. Ze waren net afgestudeerd en ik was vereerd om in hun gezelschap te zijn. Ze waren bijna allemaal artsen in spe. Eén ervan werkte bij een vluchtelingenorganisatie. Tijdens een gesprek vroeg iemand uit de groep aan mij “en wat doe jij?”. Ik antwoordde met een glimlach: ik voer een campagne tegen Zwarte Piet! Hij toverde een ongemakkelijke glimlach naar voren. Wij waren het uiteindelijk eens dat Zwarte Piet niet langer kan. Ik vertel u dit omdat ik eerlijk gezegd het liefst deze jongeman een ander antwoord had gegeven. Bijvoorbeeld, ik ben een arts in spe, ik werk bij een advocatenkantoor of ik ben aan het afstuderen voor mijn master. Want ik weet in mijn hart dat er niets is dat deze jongeren hebben bereikt, dat ik niet kan of kon bereiken. Dit wil ik dan ook de nieuwe generatie meegeven. Laat niemand je wijsmaken dat hij beter is dan jij bent.
Wij zijn allemaal gelijk. Toch wil ik dit statement vanavond even nuanceren. Wij wonen met zijn allen in hetzelfde land, maar de basis verschilt nogal. De een begint zijn kindertijd bij de voedselbank en de ander in een vijfsterren-buurt. En dat is het probleem. De basis van onze kinderjaren heeft veel invloed op de voorspoed en het geluk van onze jaren daarna. Wij zijn allemaal gelijk als mensen, maar hebben niet gelijke kansen. Dit is niet gewoon, en ook niet omdat mensen lui zijn. Wij hebben in dit land een tekort aan ‘black professionals’ om verschillende redenen. Ik zal naar mijn mening de belangrijkste noemen. Niet in specifieke volgorde:
*Gebroken gezinnen
*Tekort aan zelfkennis en eigen kunnen
*Slaafmentaliteit
*Het fenomeen ‘white privilege’
*Racisme
Ik zal ingaan op het gedeelte racisme.
Ik heb ooit een mooie vrouw ontmoet op het Rembrandtplein. Ik zag haar staan en ik dacht: hebbes. Met haar wil ik oud worden. Ze was perfect. Er moest niets bij en niets vanaf. Ik geloofde het ook niet toen ze zei dat ze single was. Ik dacht bij mezelf: yeah right, dat zeg ik ook altijd. Nu ben ik geen doemdenker, integendeel, maar het feit blijft dat alles en iedereen zijn/haar gebreken heeft. Wij hebben drie mooie woorden daarvoor bedacht: NIEMAND IS PERFECT! Deze dame ook niet en daar kwam ik snel achter. Ik moest toen aan een quote denken die ik tijdje een terug op mijn Facebook plaatste: No matter how good she looks, someone, somewhere is tired of her shit!
En dames en heren, dat is Nederland. Ja, ze heeft mooie lange benen, welvaart waar menig land een moord voor zou willen doen en een geolied systeem dat werkt. Maar hoe onschuldig Nederland ook lijkt, hoe mooi zij oogt en hoe schattig ze zich doet voorkomen: I am sorry to say this, but we have issues. En een van onze issues is verborgen racisme. Ik zeg verborgen omdat het taboe is. Hoe durf je, hoor ik dan vaak. Ik word zelfs vaak uitgemaakt voor racist, uiteraard door mensen die racistisch gedrag vertonen, omdat ik hen aanspreek op hun racistische gedrag. Ik zeg bijvoorbeeld Zwarte Piet is Racisme en ik krijg te horen: jij bent de racist. Zwarte Piet kan niet racisme zijn, omdat kinderen het leuk vinden.
Laatst las ik zelfs een artikel waarin de schrijver beweerde dat racisme niet bestaat in Nederland. Hij zei: Racisme is een Amerikaans fenomeen en geïmporteerd door uitkeringtrekkende linkse kunstenaars, die de boel lopen te verzieken. Nou werk ik hard voor mijn poen en ben ik zelfs tegen een uitkering. Afijn, dat is een zieke gedachte. En helaas delen vele landgenoten deze mening, zowel bewust als onbewust. Dit is het gevolg van weinig kennis van ons verleden, met name het slavernijverleden. Veel van het dagelijkse racisme dat zwarte mensen in Nederland meemaken, komt voort uit een systeem dat in het westen in gang werd gezet om Afrikanen te onderdrukken. Een mens wordt niet je slaafje omdat je een vuurwapen hebt, je moet hem mentaal breken en doen geloven dat hij niets waard is zonder jou. Dan kan je met hem doen wat je wilt. Na afschaffing van de slavernij is er nooit een serieuze poging gedaan om dit terug te draaien. En vandaag zien wij het resultaat. Ik durf te wedden dat Jeroen Krabbé niet meer over het slavernijverleden of black history weet als de gemiddelde Nederlander. Anders zou hij niet zeggen: Alleen maar Nette Mensen “is een ode aan de zwarte vrouw”. Jeroen alstublieft! Als het om het slavernijverleden en black history gaat, heeft de meerderheid van dit land er geen kaas van gegeten. En de deskundigen die het een en ander weten, hebben een zeer klein geheugen. Als wij het in dit land over racisme en discriminatie hebben, hebben wij het over Amerika, Saoedi Arabië, maar nooit over onszelf. Het is altijd de ander en de excuses vliegen je om de oren: Kijk naar de samenstelling van Amsterdam, ik heb negervrienden: 6 maar liefst, en ect.
Kennen wij in Nederland discriminatie?
Wij hebben in Nederland geen zichtbare KKK, zwarte mensen worden niet op klaarlichte dag gelyncht door andere burgers, en iedereen kan stemmen. Dat is waar, maar daarmee beantwoord je niet de vraag of wij discriminatie hebben in Nederland. Je geeft aan wat niet gebeurt, maar je geeft niet aan wat er wel gebeurt. Er zijn vele onderzoeken gedaan en er is aangetoond dat in Nederland op de arbeidsmarkt en in Hilversum volop gediscrimineerd wordt. Ik zal een aantal incidenten van mijn omgeving naar voren halen.
Voorbeeld 1
Pas geleden heb ik het volgende incident meegemaakt in de trein. Ik had een eerste klas kaartje gekocht. Blijkbaar gaat men er vanuit dat ik geen eerste klas kaart kan veroorloven, gezien de reacties.
Ik zit rustig in de trein, als de conducteur aan komt lopen. Ze heeft bij het instappen mijn kaart al gecontroleerd. Ze blijft naast mijn stoel staan, twijfelt voor even, en besluit toch ervoor te gaan. Ze tikt me aan: “Uw treinkaartje was toch voor de tweede klas?” Ik schud nee. Ze gaat verder “Ik dacht echt dat ik tweede klas zag, hoor”. Ik stop mijn hand in mijn zak en haal een eersteklas kaart tevoorschijn. De schaamte op haar wangen was voelbaar. Ze biedt haar excuses aan en gaat verder.
Zelfde trein: een man loopt door de wagon, hij loopt er bijna uit als hij mij opmerkt. Hij loopt terug en vraag de mensen achter mij tot drie keer toe: is dit de tweede klas?
Voorbeeld 2
Nog een voorbeeld. Ik was laatst in gesprek met een jongerenwerker en hij vertelde mij een verhaal. Zijn goede vriendin werkte in Hilversum bij een bekend netwerk. Intern hoorde ze dat een van de omroepen op zoek was naar een nieuwe redacteur. Zij had alle ervaring, motivatie en papieren voor de job. Ze was heel erg enthousiast en solliciteerde dan ook meteen. Ze werd uitgenodigd voor een voorgesprek. Tijdens het voorgesprek werd haar duidelijk gemaakt om haar huidige baan nog niet op te zeggen totdat er ruimte vrij kwam voor haar. Er werkte namelijk al een zwart persoon op de afdeling.
Martin Luther King zei I have a dream. Nou dat is toevallig, ik ook. Maar geloof mij, mijn droom is nooit geweest om racisme te bestrijden, of op de voorpagina te staan met grote kop: Zwarte Piet is Racisme. Ik ben van mening dat de strijd tegen Zwarte Piet niet mijn strijd is. Dit had allang opgelost moeten en kunnen worden. Ik zou mij graag bezig willen houden met wat nu in Den Haag gebeurt of de kolonisatie van China in Afrika, maar meer dan alles wil ik keertje zeggen: papa is thuis, en niet papa moet weg. Ik moet een gevecht aangaan dat mijn vader en misschien wel mijn opa had moeten voeren. Maar omdat het niet gebeurd is, zit ik ermee opgescheept. Ik ga deze strijd niet aan mijn dochter doorgeven. Het stopt hier.
Ik ben tegen onrecht tegen wie dan ook. Ik kan moeilijk doen alsof er niets aan de hand is, terwijl zoveel mensen gekwetst en buitengesloten worden. Ik deel met Pownews en Geenstijl aanhangers en misschien wel met velen van jullie, dat er zat andere dingen zijn die ik kan doen. Maar dat doet er niet toe. Als je een boek wil lezen en het boek zit verstopt achter in de kast, ga je ook niet zeggen: ik ga geen boeken weghalen, er zijn zat andere dingen die ik kan doen in plaats van boeken verschuiven. Ik denk dat het gaat om wat je wil bereiken. Je wil een bepaald boek lezen, dus ga je moeite doen om het voor elkaar te krijgen. In mijn geval wil ik een samenleving dat mij niet discrimineert, uitsluit en wegzet als slachtofferrol, wanneer ik mijn gevoelens met haar deel. Ik wil een land dat niet wegkijkt en zegt: het is allemaal zo lang geleden, niemand denkt meer zo.
Ik wil een samenleving die mij als gelijke behandelt, ook wanneer ik het niet met haar eens ben. Om dit voor elkaar te krijgen zal alleen maar hard werken en discussies vermijden niet altijd helpen. Door hard werken en wegkijken zitten wij vandaag de dag, 2012, nog steeds opgescheept met een blackface, een karikatuur van een zwarte man. Door wegkijken hoor ik nu van honderden burgers dat zij hun zwarte buurman nooit over Zwarte Piet hebben horen klagen, en dat de nieuwe generatie zwarte jongeren zichzelf blackface schminkt. Wij hebben jaren lang weggekeken, gedaan alsof het leuk was om Zwarte Piet genoemd te worden, gedaan alsof het ‘hun land en traditie’ was. Dames en heren, het is 2012 en ik vertik het om weg te kijken. En ik hoop dat u hetzelfde doet. Dit is ook mijn land en dit is ook mijn traditie, en hetzelfde geldt voor u allen.
Ik zeg mijn land, omdat ik hier ben opgegroeid en de waarden, normen en tradities van Nederland heb meegekregen, omdat mijn kinderen geen ander land kennen, en omdat mijn paspoort het zegt: Nederlander. Dus als ik een tweede burger ben of een gastarbeider, hoor ik het graag. Ik wil niet bij dit land horen. Ik HOOR bij dit land. Alleen moet ik dat keer op keer aan vele landgenoten duidelijk maken, zowel aan de witte bevolking als aan de zwarte bevolking in dit land.
Educatie is de sleutel. Zolang politici en professionals het volk voor de gek houden en geen correcte en eerlijke weergave geven van de geschiedenis van het Nederlandse slavernijverleden, ben ik bang dat wij racisme blijven gedogen. Met alle gevolgen van dien, want racisme is een gevaarlijke ziekte. En helaas, hoe graag ik het ook zou willen geloven, het gaat niet weg als wij er niet over praten. Het wordt alleen maar erger.