Het land van Ieder1
Ik ga je iets vertellen. Ik weet dat het niet makkelijk gaat worden om het aan te horen. Maar iets in mijn ziel zegt mij dat ik het je moet vertellen.
In theorie is Nederland van ieder1. Wij zijn hier geboren of getogen en kennen dit land beter dan welke andere land dan ook. Maar in de praktijk is Nederland van de mensen die zich wanen kleurenblind te zijn, de mensen die naar achternamen kijken in plaats van naar kunnen wanneer wij solliciteren, leerkrachten die denken dat HAVO of VWO te hoog gegrepen is voor niet-witte kinderen voordat die een toets hebben gemaakt. Nederland is van de mensen die als straks dit podium afgebroken wordt terug gaan naar hun privilege, hun comfort-zone en zeggen: Nederland is van ieder1, en racisme bestaat sinds jullie over racisme zijn begonnen.
Werk aan de winkel
Als nederland van ieder1 was dan hadden wij een nationale sinterklaasintocht voor ieder1. Jaren lang vraagt men om onze empathie, terwijl wij wegkijken. Als wij vandaag hier staan, omdat Nederland van Ieder1 is, dan moeten wij ook naar deze mensen luisteren. Wij noemen onszelf progressief, omdat homo’s mogen trouwen. Echter, nog steeds zijn onze straten en buurten onveilig voor homo’s. Wij pronken met de vrijheid van vrouwen, maar nog altijd verdienen vrouwen minder. Het kan mijn moeder zijn of de buurvrouw, de docente of de onzichtbare vrouwen die deze parade mogelijk hebben gemaakt.
Micro-revolutie
Dames en heren Nederland is nog niet van iedereen. Ik zeg NOG niet, want ik ben optimistisch dat wij de droom van Hesdy Lonwijk, Nasrdin Dchar en anderen kunnen realiseren als wij de handen in een slaan. Mensen bij elkaar brengen is een mooi begin. De volgende stap is een eerlijke dialoog aangaan met elkaar en met onszelf. Een eerlijk dialoog kan pijnlijk en confronterend zijn. Maar die stap kunnen wij niet overslaan. Het is belangrijk dat wij onszelf en elkaar opnieuw leren kennen. Ik heb gisteren een nieuw woord geleerd van Sinan Çankaya: Micro-revolutie! Begin bij deze je eigen micro-revolutie.
Als je straks naar huis gaat, vraag jezelf af wat je voor je land en zo voor je medemens kunt doen. Van welke soort privilege geniet je dat positieve verandering in de samenleving in de weg staat? Welke vooroordeel van jezelf, je familie of buren staat de harmonie in de weg?
De handen in eigen boezem steken
Als wij Nederland, ons land, voor ieder1 een veilige plek willen maken, moeten wij niet naar de politie kijken die moeite heeft om racisme zowel intern als extern aan te pakken, of naar de premier die al 6 jaar afwezig is, of naar Wilders die de zorgen van zijn achterban misbruikt om de mensenrechten van een grote groep Nederlanders te schenden. Wij moeten naar onszelf kijken en de handen in eigen boezem steken.
Ik realiseer mij heel goed dat sommige mensen die hier aanwezig zijn, de reden zijn dat mijn kinderen op 5 december niet naar school kunnen. Ik realiseer mij dat politici oproepen hebben gedaan voor mensen om vandaag aanwezig te zijn. Dezelfde politici die bij hoog en laag beweren dat er geen racisme is bij de politie en de moord op Mitch Hendriquez hebben verdedigd. Politici die in hoger beroep is gegaan in plaats van zwarte piet uit te bannen.
Kortom, Nederland is van ieder1, maar niet ieder1 werkt mee om het het waar te maken. Als wij ieder1 onder de grote deken van diversiteit en liefde willen krijgen dan moet onder die grote deken veiligheid voorop staan voor ieder1. Dan moeten wij de problemen in de samenleving serieus nemen en niet bagatelliseren. Diversiteit betekent niet dat je met gelijkgestemden samen staat. Diversiteit is meer dan het verschil in kleuren. Diversiteit is ook het verschil in meningen welke kant dit land op moet gaan. Nederland is een prachtig land. Maar als ik deze parade met u mee loop, zij aan zij, om stil te staan bij al het moois dat ons land te bieden heeft, en het is veel, dan wil ik ook dat wij zij aan zij, naast elkaar staan wanneer ons land de ene groep onmogelijk maakt om zich thuis te voelen. In het land van ieder1!
Achtergrond: Parade van ieder1
Foto: Romy Click