Vaders en moeders i.p.v. activisten
Goedemiddag dames en heren, medestrijders en genodigden.
Wederom staan wij hier en wederom gaan wij dezelfde woorden herhalen. Misschien in een andere volgorde, misschien in een andere opmaak en heel misschien hier en daar met een kleine stap voorwaarts. Ik merk dat in de zwarte gemeenschap heel veel mensen ongeduldig worden, met name de jongeren. Mensen raken oververmoeid, uitgeput en buiten adem. Een oude dame vroeg mij laatste nog: hoe lang gaan wij er mee door jongeman, hoe lang nog? Deze oude dame, strijder van het eerste uur, ze had mijn oma kunnen zijn, ook zij is moedeloos geworden. En wat mij het meeste pijn doet, is dat ik haar niet kon verzekeren dat onze kinderen een ander leven zullen leiden. Als ik door kon laten schemeren dat Ra’sean en Sierra in de toekomst op gelijke voet zullen staan met hun witte klasgenoten, had haar dag er anders uitgezien, had de rest van haar leven er hoopvoller uitgezien en was ze misschien met een gerust hart de toekomst tegemoet getreden. Nadat zij mij had verlaten moest ik concluderen: de toekomst is niet hopeloos maar het blijft onzeker.
Vandaag, ongeveer 141 jaar na de afschaffing van de slavernij, wil ik het volgende tegen Nederland zeggen: wij kunnen niet op dezelfde voet verder. Witte suprematie is knellend. Het gaat zelfs zover dat veel zwarte mensen hun huid bleken tot zij eruit zien als ruimtewezens. Zij vergeten wie zij zijn, zij zetten een masker op wanneer een witte persoon in de buurt is. Ik hoor niet bij die categorie. Ik wil niet wit zijn, noch wil ik gelijkheid. Ik wil gelijke kansen. Dan bepaal ik wel of ik een huis wil kopen net als jij, of ik bij de redactie wil werken waar jij werkt, of mijn kind bij jouw kind op school gaat of niet. Vrijheid is dat ik bepaal hoe ik mijn leven invul en dat ik anderen dat niet voor mij laat bepalen.
Ik wil niet gelijk aan je zijn. Ik wil zo ver mogelijk van je af staan. Om te kunnen bereiken wat jij hebt bereikt, moet ik in staat zijn om andere rassen te onderdrukken of tot slaaf te maken, moet ik het normaal vinden om de positie van vrouwen te negeren, inclusief de positie van mijn eigen vrouw en dochter, moet ik de lucht vervuilen en de natuur kapot maken. Allen onder het mom van vooruitgang. U ziet: mijn hart is niet sterk genoeg om zulke misdaden te plegen, en te bagatelliseren. Ik zou niet weten hoe ik er mee moet leven, ik zou niet weten hoe snel ik mezelf van kant moet maken. Noem mij dan maar een lafaard, emotioneel, zwak of niet fit genoeg voor de handelsgeest. Ik noem het menselijk.
Wij kunnen niet op dezelfde voet verder. Wij moeten als land racisme overwinnen en gelijke kansen verwelkomen. Nederland heeft in haar korte bestaan veel bereikt, maar het verhaal kan mooier. Wij kunnen beter dan Zwarte Piet, wij kunnen beter dan het woord ‘Neger’ en wij kunnen beter dan het blijven vasthouden aan een zelfbeeld dat alles behalve realistisch is. Net als vele landen heeft Nederland grote misdaden begaan tegen de mensheid. Laten wij het niet goedpraten maar rechtzetten. Het gedeelde verleden mag de gezamenlijke toekomst niet in de weg staan. Want hoe mooi zou het zijn als wij op deze prachtige zondag thuis met de kinderen konden zijn? Hoe mooi zou het zijn als ik mijn zorgen kon beperken tot mijn kinderen en mijn voordeur, dit omdat ik een land hebt dat haar deel doet? Laat vaders en moeders vaders en moeders zijn in plaats van activisten.
Ooit hebben wij elkaar ontmoet in mijn geboorteland. U gaf mij een mooi boek. In het boek stond geschreven: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Ik probeer er elke dag naar te leven. Het is niet makkelijk, het gaat met vallen en opstaan, maar ik probeer het. Soms, als je naar mij lacht, denk ik voor eventjes dat jij dat ook kan. Ik hoop dat je het kan. Je moet het kunnen. Het is onze enige kans, om samen te komen en samen te overleven.
Ik wens je heel veel succes!
Foto: Nederland Wordt Beter